Zabójczy tandem

Po chwili światło się zapaliło, a ja patrzyłam z politowaniem na przestraszone twarze współpasażerów. Spojrzałam też na emerytowanego przestępcę, który w pół zdania, zupełnie nieoczekiwanie, przestał mówić, przechylił głowę, zamknął oczy i zasnął.

– Chyba się zmęczył – wyszeptałam, żeby przypadkiem go nie obudzić.

– Wreszcie – powiedziała siedząca przy drzwiach podstarzała o krótkich nogach.

Jechaliśmy jakiś czas w błogiej ciszy, patrząc to na siebie, to przez okno, to na sufit, to na podłogę…

A to kanalia. Zasnął właśnie wtedy, kiedy jego nieustanne gadanie przestało mi przeszkadzać. Tymczasem teraz cisza wydawała mi się nienaturalna i krępująca. Zupełnie jakby przestrzeń między nami, którą pracowicie wypełniał swoim słowotokiem, stała się naga, pusta, po prostu nie dało się tej ciszy słuchać.

– Halo, panie… – Trąciłam emerytowanego przestępcę. – No powiedz pan coś.

Nawet nie jęknął.

– No dobrze… – kontynuowałam. – Przyznaję, że te pańskie amoralne i bezwstydne historie były całkiem… Jakby to powiedzieć? Akceptowalne, oczywiście w kontekście nudy i monotonii, z jaką wiąże się kilkugodzinna podróż pociągiem.

Nie odezwał się. Ani mu powieka nie zadrżała.

– W porządku – zniecierpliwiłam się. – Może i były interesujące. No wielkie rzeczy. Każdy czasem lubi posłuchać o jakichś bezeceństwach. No dawaj pan. Co tam jeszcze ten pański tatuś nabroił? Gdzie was jeszcze napłodził?

Szturchnęłam go mocniej, ale i to go nie obudziło. Zamiast tego jego głowa zwiesiła się dosyć nienaturalnie na bok, a zaraz potem z przechylonych i już wcześniej niedomkniętych ust pociekła piana. Ależ on był odrażający.

– Wygląda jakoś dziwnie – zauważyła podstarzała o krótkich nogach.

 – Nie potrafi się zachować, to fakt.

 – Chyba nie żyje.

– Zaraz nie żyje! Od opowiadania bzdurnych historii raczej się nie umiera.